RSS
آیا علم توانایی اثبات عشق رمانتیک و زمان اوج و پایانش را دارد؟ مطالعات جدید سعی دارد به این پرسش پاسخ گوید.
به گزارش روزنامه الکترونیکی دانش و فناوری ـ ستنا، بر اساس مطالعه‌ی جدید از دانشمندان آمریکایی که با روش مقایسه‌ی کارکرد سیستم عصبی در ارتباط زوج‌های دیرآشنا و عشق در افراد که تازه با هم آشنا شده بودند نشان داد که فعالیت‌های بسیار مشابهی در منطق مرتبط با پاداش، انگیزش، تمایلات در مغز و در هر دو مجموعه از زوج‌ها وجود دارد.
این تحقیقات در مقاله‌ای تحت عنوان «عملکرد سیستم عصبی و تاثیر آن در شدت و طول مدت زمان پایداری عشق» ارائه شده است.
این تحقیق به نوبه‌ی خود، اولین بررسی درباره موضوع عشق و تجزیه و تحلیل سیستم عصبی و کارکرد آن است که می‌تواند راز پایداری عشق بین زوج‌هایی که سالها عاشق یکدیگر مانده‌اند را روشن سازد.
روش اندازه‌گیری رزونانس مغناطیسی از ?? زن و ? مرد که مشخص شده بود همچنان به طور متوسط بعد از ?? سال عاشق همسر خود بودند انجام گرفت. داوطلبین باید با تصویر همسر خود و بعد یکی از دوستان صمیمی و سپس فردی کم اهمیت‌تر مواجه می‌شدند.
این آزمایش‌ها در مقایسه با آزمایش قبلی که روی افرادی انجام شده بود که تنها دیوانه وار عاشق بودند صورت گرفت.
نتایج نشان داد تفاوت بسیاری در عملکرد مغز بین عشق دراز مدت و کوتاه مدت وجود دارد. در واقع وجود مقدار زیادی دوپامین در منطقه تگمتنال قدامی یا ناحیه (VTA) و نیز نحوه و میزان فعالیت مناطق درگیر با انگیزش، پاداش و میل جنسی تفاوت‌ها به چشم می‌آیند.
