نبض شاه تور

رییس مرکز تحقیقات ترک دخانیات از افزایش 50 درصدی شمار مراجعه کنندگان به مراکز ترک دخانیات پیش از آغاز ماه مبارک رمضان خبر داد و گفت:‌ در این ایام ضمن افزایش متقاضیان ترک دخانیات، انگیزه دریافت خدمات درمانی و مشاوره‌ای در این خصوص هم افزایش می‌یابد.
دکترغلامرضا حیدری در گفت‌وگو با خبرنگار «بهداشت و درمان» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با بیان اینکه ترک استعمال دخانیات در ایام ماه مبارک رمضان به علت ایجاد تغییر رفتار سیگار کشیدن، سهل‌تر می‌شود، اظهار کرد: البته این بدان معنا نیست که موفقیت در ترک استعمال دخانیات صد درصد است.

وی، با اشاره به تاثیر گرایش مذهبی در کاهش تعداد نخ‌های مصرفی و لحظات ارتباط با سیگار در ایام ماه مبارک رمضان گفت:‌ این در حالی است که در سایر اوقات سال فرد به دنبال غم و یا شادی (تغییر حالات روحی و روانی) به کشیدن سیگار روی می‌آورد.

رییس مرکز تحقیقات ترک دخانیات با بیان اینکه در چنین شرایطی اجرای خدمات دارویی درمانی به همراه خدمات مشاوره‌ای می‌تواند در ترک دخانیات موثر باشد، تصریح کرد: البته این به معنای موفقیت مطلق در ترک استعمال دخانیات نیست؛ چون میزان موفقیت در شرایط مختلف و در افراد گوناگون متفاوت است.

رئیس اداره پیشگیری و درمان سوء مصرف مواد وزارت بهداشت با انتقاد از برخی تبلیغات در زمنیه ترک اعتیاد با عناوین درمان‌های تضمینی و بدون درد، این قبیل تبلیغات را گمراه کننده خواند.
به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از دبیرخانه همایش درمان‌های سوء مصرف مواد مخدر، محمد باقر صابری ظفرقندی در حاشیه برپایی همایش با اعلام این خبر گفت: در حال حاضر 132 مرکز درمان با متادون از سوی وزارت بهداشت راه‌اندازی شده‌اند که نسبت به ارائه خدمات درمانی با هزینه بسیار پایین و در مواردی رایگان اقدام می کنند.

وی با اشاره به اینکه فعالت کلینیک‌های فوق‌ به دلیل حساسیت فعالیت زیر نظر وزارت بهداشت قرار دارند، تصریح کرد:طی ابلاغی که به کلیه مراکز درمانی که در حیطه اعتیاد فعال هستند - اعم از بخش خصوصی دولتی- صورت گرفته تخلف از قوانین تعیین شده، به نوعی همکاری در توزیع مواد مخدر و غیر قانونی محسوب می‌شود.
صابری ظفرقندی در مورد مفهوم کنترل و نظارت بر مراکز فوق گفت: داروی متادون در این مراکز توسط پزشکان صاحب صلاحیت و دوره دیده و نیز تحت قوانین و مقررات و پروتکل ابلاغی و صرفا برای افراد نیازمند تجویز می‌شود.
وی با یادآوری اینکه هم اکنون متادون یکی از بهترین الگو‌های مصرف درمان نگهدارنده تلقی می‌شود، شایعه ممانعت وزارت بهداشت از توزیع متادون در مراکز درمانی را تکذیب کرد.
سرپرست دفتر سلامت روانی - اجتماعی وزارت بهداشت اظهار داشت: داروی بوپرنورفین نیز یکی از داروهای مورد استفاده در درمان ترک و به ویژه « سم زدایی» محسوب می‌شود که قابل استفاده در مراکز درمانی بوده و احتمال سوء‌مصرف آن در مقایسه با متادون کمتر بوده، ولی تشخیص نوع تجویز به عهده پزشک معالج است.
صابری ظفرقندی افزود: متادون بیشتر برای معتادان پرخطر، سخت دسترس و عموما تزریقی که در معرض ابتلا و انتشار عفونت‌های خطرناک به طور مثال HIV‌/ ایدز هستند ، مورد مصرف قرار می‌گیرد.
وی یادآور شد: با توجه به اینکه متادون جزء گروه دارویی عرضه می‌شود، خطر سوء‌ مصرف آن به ویژه بین افراد سالم دور از ذهن نیست و انگ مصرف مواد شامل آن نمی‌شود.
رئیس اداره پیشگیری و درمان سوء مصرف مواد وزارت بهداشت گفت: هدف وزارت بهداشت از تویع متادون، کاهش آسیب ناشی از اعتیاد تزریقی و استفاده از سرنگ مشترک بوده و هر اقدامی که این سیاست را تحت الشعاع قرار دهد، مغایر با سیاست‌های کلان کشور به شمار می‌رود که به طور قطع نیازمند برخورد است.
وی تاکید کرد: سم زدایی با دارویی مثل متادون یا بوپرنورفین بخش کوچکی از پروسه طولانی مدت درمان اعتیاد بوده و درمان همه جانبه معتادان، شامل حمایت‌های روانی - اجتماعی از شخص معتاد و خانواده آنان است.
گفتنی است، این همایش که از سوی مرکز ملی مطالعات اعتیاد و با همکاری معاونت سلامت و معاونت غذا و داروی وزارت بهداشت، سازمان زندان‌ها ، ستاد مبارزه با مواد مخدر، سازمان بهزیستی، دانشگاه علوم پزشکی تهران،‌مرکز تحقیقات ایدز و شرکت دارو و درمان پارس از روز سه شنبه 8 آبان در بیمارستان میلاد تهران آغاز به کار کرد، روز گذشته به کار خود پایان داد.

رمضان ماه رحمت و ماه خلاصی از عذاب خداوند است، ماهیست که مسلمان در آن خود را از هر سو تربیت م? نماید، یکی از اعمال زشت که بعضی مسلمانان به آن مبتلا اند، اعتیاد به دخانیات است. سطور پائین گفته های است برای آنعده کسانی که میخواهند، دخانیات و سایر مواد اعتیاد آور را درین ماه مبارک ترک کنند.

چون اعتیاد به دخانیات و مخدرات به یکبارگی بوجود نیامده بلکه به تدریج آغاز می گردد، لزا ترک آن نیز نیازمند زمان طولانی است. و شخص معتاد مجبور است، تا برای ترک همیشگی اعتیاد، تدریجاً به کاهش آن بپردازد، که ماه روزه بهترین وقت برای ترک، مواد اعتیاد آور مخصوصاً سگیرت و نصوار است.

روزه دار معتاد در جریان دوازده یا سیزده ساعت روز با وصف عادت داشتن به سگرت

نصوار از استعمال آن خود داری می نمایند، اما به محض که آذان شام شد، بلافاصله با سیگرت و یا نصوار روزه خود را افطار می کنند، و همچنان در جریان روز به دلیل نرسیدن مواد به بدن، این عده افراد، عصبانی و کم حوصله می باشند.

چنانکه گفته شد، این افراد حد اقل 12 ساعت از کشیدن مواد خود داری می کنند، و این بهترین فرصت است برای ترک تدریجی مواد که نهایتاً به ترک دایمی آن می انجامد.

بطور مثال یک فرد معتاد به سیگرت، می تواند از این راهکار برای ترک آن استفاده کند.

ده روز اول:

قبل از این که زمان سحری به پایان برسد پیش از نماز صبح، سیگرت را دود نماید، تا به شام مجبور است که سیگرت نکشد، چون روزه دارد، اما بعد از افطار فقط یک سیگر بکشد، و بعد از بازگشت از تراویح بالا فاصله خواب نماید، و این برنامه را تا 10 روز، ماه مبارک رمضان ادامه بدهد، تا به آن عادت بگیرد.

ولی با فراه رسیدن روز یازدهم، از آن دو دانه یکی را کم کند، اختیار با اوست که از طرف صبح کم می کند، یا شب، اما لازم است که کم کند.

و این حالت الی روز بیستم ادامه بدهد، در روز بیستم، آن یکی را هم قطع نمایید. لازم نیست که این قطع شدن دایمی باشد، بلکه اگر فرد دچار فشار زیادی روانی و جسمی میگردد، می تواند بعد از دو شب و یا سه شب، یک بار دیگر هم سیگرت دود کند، و بهتر است که فقط با اندک آن یعنی نصف و یا کمتر از آن اکتفا نمایید. که در حقیقت این کار ادامه ترک تدریجی می باشد.

اما در روز عید:

بجایی اینکه در این روز در لباس پاک و نضیف خود در لابلایی انگشتان
که مدت یک ماه به سجده و عبادت خداوند مصروف بود، سگرت بگذارد و دود آنرا به گلوی که به ذکر خدا مصروف بود فرو ببرد، و یا هم نصوار را در دهن که تمام ماه رمضان پیام مقدس خداوند را تلاوت نموده است، داخل نماید، باید با خود عهد ببندد که در 11 ماه آینده این انگشتان در شمارش تسبیح و ذکر خداوند، و در این گلو و دهن، جز شی حلال چیزی دیگری را فرو نبرد.

تولیدکنندگان و قاچاقچیان مواد مخدر که در پی راههای جدید برای وارد کردن محصولات خود به بازار مصرف و کسب سود هستند ماده مخدر جدیدی با عنوان "تسبیح" تولید و عرضه کرده اند.
دکتر مجید ابهری در گفتگو با مهر با اعلام این مطلب افزود : این ماده مخدر جدید همان آمفتامین است که پایه اولیه برای ساخت شیشه است و در فرایند جدید فقط شکل و نام آن عوض شده است.

این آسیب شناس با اشاره به اثرات مخرب و مرگبار این ماده مخدر بر جسم فرد مصرف کننده گفت : این ماده از دانه های گرد که به وسیله رشته هایی از جنس خود به هم پیوسته درست شده مخلوطی از آمفتامین و شیشه است که با 2 یا 3 اسید بسیار خطرناک ترکیب شده و به این شکل تسبیح مانند درآمده است.

استاد دانشگاه شهید بهشتی تهران یادآور شد : فرآیند ورود این ماده مخدر با نام و شکل جدید دقیقاً در ادامه همان تغییر نام شیشه به "تینا" و "مت" است که یکی از راهکارهای به کار گرفته شده از سوی قاچاقچیان برای فروش بیشتر محصولات خود است.

" شیشه " که بعد از ورود به بازار تحت عناوین اعتیادآور نبودن، ضرر نداشتن برای سلامتی و شادی آوری، مفید بودن برای تمرکز و فعالیتهای فکری مشتریان زیادی از میان مصرف کنندگان مواد مخدر برای خود دست و پا کرده بود بعد از آگاهی رسانی رسانه ها در رابطه با مضرات آن و اقدامات پیشگیرانه ستاد مبارزه با مواد مخدر بخشی از بازار مصرف خود را از دست داد.

به همین دلیل هم عرضه کنندگان و قاچاقچیان مواد مخدر تلاش کردند با تغییر شکل، رنگ و نام آن بار دیگر این ماده مخدر خطرناک را با قالبی جدید به بازار مصرف وارد کنند.

دکتر ابهری در ادامه گفتگو با خبرنگار مهر تاکید کرد : ماده مخدر جدیدی که با نام "تسبیح" معروف شده است به شکل دهانی و کشیدنی مصرف می شود و استفاده دهانی آن موجب تاثیر فوری بر مغز خواهد شد که این شیوه مصرف عوارضی مانند سکته مغزی، فراموشی، کاهش شدید نور چشم و از بین رفتن حس چشایی را در پی خواهد داشت.

این آسیب شناس با اشاره به نقش مهم رسانه ها در رابطه با آگاهی بخشی در این باره گفت : باید با اطلاع رسانی سریع و آموزش گروههای پرخطر هر چه سریعتر آنها را نسبت به خطرات غیر قابل جبران این ماده مخدر و دیگر مواد مشابه آشنا کرد.

اعتیاد یک مشکل اجتماعی است که زنان را نیز دقیقاً مانند مردان مبتلا می کند. وقتی صحبت از یک معتاد می شود به طور معمول، مردان هستند که به عنوان افراد معتاد به ذهن می آیند. اما بسیاری از افراد معتاد به مواد مخدر تزریقی را زنان تشکیل می دهند. تمام زنانی که که اعتیاد به مواد مخدر تزریقی دارند، به سادگی در معرض استثمار جنسی قرار می گیرند و علاوه بر آن نسبت به دریافت آلودگی از راه تزریق مواد مخدر نیز، بسیار آسیب پذیرهستند.

بسیاری از زنان نیز شرکای ج.ن.س.ی مردان معتادی هستند که از راه سرنگ به HIV آلوده شده و این آلودگی را به زنان خود انتقال داده اند.

رئیس پلیس مبارزه با مواد مخدر تهران بزرگ گفت: ماده مخدر «تسبیح» و دیگر اسامی مطرح شده همان آمفتامین است که در ساخت دیگر مواد شیمیایی مخدر مثل شیشه استفاده می‌شوند و با هدف سودجویی به جوانان می‌فروشند.سرهنگ سید‌جواد کشفی در گفت‌وگو با خبرنگار انتظامی فارس افزود: تسبیح همان آمفتامین است که از آن برای ساخت شیشه استفاده می‌کنند و ماده مخدر جدید محسوب نمی‌شود.

وی گفت: قاچاقچیان مواد مخدر در پی راه‌های جدید برای وارد کردن محصولات خود به بازار مصرف و کسب سود هستند و با هدف جلب مشتری اسامی مختلفی را برای این مواد انتخاب می‌کنند.
سرهنگ کشفی اظهار داشت: نخ، برنز، الگانس،‌ تینا و ... دیگر نام‌های این آمفتامین است که با هدف سودجویی عرضه می‌شود. 200 تا 300 اسم مختلف برای آمفتامین انتخاب کرده‌اند تا بتوانند راحت‌تر جوانان و مصرف‌کنندگان را جذب کنند.
به گزارش فارس،‌ ماده مخدر تسبیح نوع جدیدی از آمفتامین است که عوارضی از جمله سکته‌های مغزی و از دست دادن حس بویایی و چشایی را منجر می‌شود.
این ماده مخدر جدید همان آمفتامین است که از مواد اولیه‌اش را برای ساخت شیشه و آیس استفاده می‌کردند و فقط شکل و اسم آن تغییر پیدا کرده است.
تسبیح اثرات مخرب و سنگینی در جسم و روح افراد می‌گذارد و شکل آن مانند دانه‌های گرد به صورت رشته‌هایی از جنس آمفتامین است و در نهایت ماده مخدر تسبیح مخلوطی از آمفتامین و شیشه است که با 2 یا 3 اسید بسیار خطرناک ترکیب می‌شود.
قاچاقچیان بعد ارائه مخدر شیشه به بازار با تبلیغات دروغین تحت عناوین شیشه اعتیادآور نبوده، ضرر ندارد، برای شادی و نشاط افراد مؤثر است و تمرکز برای فکر کردن به آدم‌ها می‌دهد،‌ برخی جوانان را جذب معتاد کردند.
کارشناسان می‌گویند: ماده مخدر تسبیح، ماده‌ای است که مصرف‌کنندگان به شکل خوراکی و کشیدنی و هم به شکل شیشه از آن استفاده می‌کنند این ماده این تأثیری بسیار قوی و آنی بر روی مغز دارد و این شیوه مصرف عوارضی مانند سکته‌های مغزی و از دست دادن حس‌های چشایی و بویایی در فرد را منجر می‌شود. ماده مخدر تسبیح باعث می‌شود که مصرف کننده در یک حالت فراموشی قرار ‌گیرد و وقتی که گرفتار آن شد راه برگشتی برایش وجود نخواهد داشت.

یک متخصص نسبت به افزایش مصرف خودسرانه داروهای اعتیادآور در کشور بطور جدی هشدار داد و بر لزوم فرهنگ‌سازی از سوی نهادهای مسؤول برای از بین بردن این رفتار غلط اجتماعی تاکید کرد. در گفت ‌و گو با ایسنا عنوان شد: مصرف ترامادول با تجویز خانواده در افراد زیر16سال هم دیده می‌شود.
دکتر محمدرضا جلالی در گفت‌وگو با خبرنگار «اجتماعی» ایسنا در پاسخ به سطح کنونی مصرف داروهای ضد درد مخدر و اعتیادآور در کشور، داروهایی چون ترامادول و دیازپام را به ترتیب پرمصرف‌ترین نوع داروهای مخدر خواند.

و خاطرنشان کرد: متأسفانه مصرف خودسرانه این داروها، همچون بسیاری از داروهای مسکن معمولی در جامعه رواج دارد؛ با این تفاوت که این داروهای ضد درد قوی، نسبت به مسکن‌های معمولی اعتیادآورتر هستند.
وی ضمن اعلام هشدار نسبت به افزایش مصرف خودسرانه داروهای ضد درد، بر این موضوع نیز تاکید کرد که متاسفانه قصور برخی داروخانه‌ها در فروش غیرقانونی و آزاد و بدون تجویز پزشک این داروها قابل توجیه نیست و گفت: این عامل در کنار فرهنگ غلط مصرف خودسرانه دارو، به عاملی برای بی‌توجهی به مضرات و گسترش مصرف داروهای ضد درد تبدیل شده است.
این متخصص به بالاترین سطح مصرف ترامادول نسبت به سایر داروهای ضد درد اعتیادآور در کشور اشاره کرد و گفت: این داروی مخدر و اعتیادآور تنها با نسخه پزشک برای معالجه دردهای مزمن به صورت پیوسته و در طول شبانه‌روز تجویز می‌شود و مصرف آن بدون تجویز پزشک به شدت خطرناک است.
وی با تأکید بر این که مصرف خودسرانه داروهای ضد درد، خطر «اور دوز کردن» و این اتفاق نیز، خطر مرگ را در پی دارد، خاطرنشان کرد: مصرف داروهای ضد درد بویژه ترامادول با تجویز خانواده در مواردی حتی در افراد کمتر از 16 سال مشاهده شده و این در حالیست که داروهای ضد درد اعتیادآور حتی از سوی پزشکان برای افراد دارای کمتر از 16 سال سن تجویز نمی‌شود و لذا ‌مصرف خودسرانه این داروها در این سنین، قطعا خطرات و عوارض شدیدتری از جمله مرگ را به دنبال خواهد داشت.
جلالی همچنین بر لزوم افزایش نظارت بر فروش داروهای ضد درد در داروخانه‌ها و این که این داروها حتما با نسخه پزشک تجویز شوند، تاکید کرد و ایجاد حالت صرع، کند شدن تنفس و ضربان قلب، ‌گیجی و خواب‌آلودگی و در نتیجه ایجاد مشکل در خوابیدن، ‌تاری دید، ‌ملتهب شدن پوست، ورم کردن صورت و لب‌ها، زبان یا گلو و خارش شدید پوست را از جمله عوارض مصرف داروهای ضددرد برشمرد.
گفتنی است، دکتر هومان نارنجی‌ها ـ مدیر کل امور فرهنگی و پیشگیری ستاد مبارزه با مواد مخدر نیز در گفت‌وگویی با خبرنگار ایسنا، بر لزوم اعمال نظارت جدی‌تر بر مصرف خودسرانه دارو و همچنین کنترل جدی‌تر داروخانه‌های کشور در این زمینه تاکید کرد و نسبت به آمار یک و یک درصدی مصرف خودسرانه داروهایی چون ترامادول و دیازپام در جامعه معتادان هشدار داد و در عین حال گفت که بی‌توجهی به مصرف خودسرانه این داروها و بدون تجویز پزشک، احتمال اعتیاد به این داروها در جامعه عادی را افزایش می‌دهد.

باور اشتباه اول: مصرف موادمخدر به عنوان راه درمان برخی از بیماری ها که خیلی از افراد به محض شروع درد یا بروز عوارض بعضی از بیماری ها مانند دیابت، سرماخوردگی، پادرد، کمردرد، گوش درد، دل درد و نظایر آن دست به دامان مصرف موادمخدر می شوند. در رد این باور باید گفت موادمخدری که ابتدا بعنوان مسکن توسط اشخاص مصرف می شود در دراز مدت علاوه بر ایجاد وابستگی، باعث قطع یا تخفیف درد شده بیمار را از مراجعه به پزشک باز می دارد .

در نتیجه علت بروز درد و ناراحتی ناشناخته مانده و به محض قطع ماده مخدر درد با شدت بیشتری آغاز خواهد شد. مثال عینی در این مورد، صاحبخانه ای است که دزدگیری را در طبقه پایین منزلش نصب کرده و چندین بار عوامل مختلف باعث روشن شدن آن می شود تا حدی که حوصله او سر می رود و هنگامیکه سارقان به خانه اش وارد می شوند دزدگیر به صدا درمی آید. به تصور اینکه باز سیم هایش اتصالی کرده و خواب او را مختل ساخته، دزدگیر را خاموش می کند و می خوابد; اما صبح فردا با خانه خالی مواجه می شود در این صورت نمی تواند از دزدگیر هیچ ایرادی بگیرد و غفلت خود را به پای خرابی آن بیندازد چون دزدگیر به موقع اعلام خطر کرده ولی او به هشدارش بی توجهی کرده است. پس درد عضو آسیب دیده هم وقتی بوسیله موادمخدر موقتا آرام می شود نمی گذارد پیام درد به مغز برسد و فرد درمان اساسی ببیند. متاسفانه این قبیل افراد با شروع مجدد درد هم باز به موادمخدر روی می آورد و این بار مقدار مصرف آن را زیادتر می کند که این خود نیز آغاز مشکلی جدی تر به نام «اعتیاد» است. مرد از درد دندان به خود می پیچد، دوستش به او پیشنهاد می کند برای تسکین دردش بهتر است مقداری تریاک مصرف کند! ممکن است درد دندان یا سرماخوردگی بعد از مدتی فروکش کند اما فرد اگر موادمخدر را مصرف نکند بدنش به شدت واکنش شدیدتری نشان می دهد.
باور اشتباه دوم: مصرف تفننی یا گهگاه موادمخدر، اعتیادآور نیست. این باور غلط است زیرا فردی که روی سرسره به سختی خودش را نگه داشته و مواظب است سر نخورد نمی تواند مطمئن باشد که در نهایت خسته نمی شود و به پایین سقوط نمی کند. فراموش نکنیم که هیچ فرد معتادی در ابتدای مصرفش نمی دانسته روزی آلوده خواهد شد. باید گفت، مغز به موادمخدر واکنش نشان می دهد به گونه ای که فرد را مجبور می کند هر روز مقدار آن را بیشتر و فاصله های مصرف را کمتر کند. پس مصرف تفننی یعنی لغزش تدریجی به سمت اعتیاد.
باور اشتباه سوم: مصرف موادمخدر باعث بی خیالی، افزایش کارآیی و رفع خستگی می شود. این نیز یک باور غلط است زیرا اگر شما یک لامپ 6 ولت یا آرمیچر کوچک به برق مستقیم وصل کنید لامپ، نوری شدید داده و آرمیچر با شدت فراوانی خواهد چرخید امام چند لحظه بعد؟! متاسفانه هر دو خواهند سوخت. پس اگر چه مواد بصورت موقتی می توانند یک انرژی کاذب به فرد بدهند تا مدت طولانی تری کار کند، اما این روال تا کی ادامه خواهد داشت؟ یک ماه، یک سال و یا پس از مدتی کلا توان کار کردن را از فرد خواهد گرفت یا فردی که چک او برگشت خورده یا با همسرش دعوایش شده سریعا سراغ مواد می رود غافل از اینکه مواد فقط صورت مسئله را پاک می کند ولی آن را حل نمی کند.
باور اشتباه چهارم: مصرف موادمخدر باعث رفع اختلالات جنسی می شود. این باور غلط که متاسفانه اغلب توسط دوستان و اطرافیان فرد القا» می شود و در بین آقایان شیوع بالایی داشته یکی از دلایل مهم گرایش به موادمخدر در ایران می باشد که در توضیح آن باید گفت شاید مصرف مواد در کوتاه مدت این نتایج را به دنبال داشته باشد ولی قطعا در درازمدت نه تنها باعث افزایش توان جنسی نشده بلکه مشکلات متعددی را نیز در امر فرزند آوری موجب خواهد شد.
باور اشتباه پنجم: حشیش (بنگ،چرس) اعتیادآور نیست! این باور که بیشتر در بین جوانان و نوجوانان دیده می شود عامل مهم گرایش آنها به مصرف مشروب بویژه در مجالس عروسی و مصرف حشیش یا بنگ بصورت سیگار می باشد که در رد این باور باید گفت آسیب های ناشی از مصرف حشیش و مشروبات الکلی به مراتب از سایر موادمخدر بیشتر بوده و ترک آنها را نیز مشکل تر می کند.
باور اشتباه ششم: تریاک اگر اصل باشد اعتیادآور نیست. این عده بر این باورند که علت اعتیاد آنها تریاک های ناخالص امروزی است وگرنه تریاک اصل اعتیادآور نیست. این عقیده خنده آور نیز کاملا از نظر علمی رد می شود چرا که اعتیاد، تریاک خالص یا ناخالص نمی شناسد و هر دو وابستگی ایجاد می کنند.
باور اشتباه هفتم: پاکسازی بدن پس از ترک. عدهای از معتادان بعد از ترک اعتیاد به سراغ مصرف مشروب می روند و معتقدند که با خوردن مشروبات الکلی، بدنشان صاف شده! راحت تر می توانند ترک کنند که این نیز یک باور غلط است زیرا آتش را با آتش نمی توان خاموش کرد. موادمخدر، موادمخدر است حال چه تریاک، چه حشیش و چه مشروبات الکلی. اسامی را ما انتخاب می کنیم ولی مغز به همه آنها می گوید «موادمخدر.» پس این یعنی از چاله درآمدن و در چاه افتادن.
باور اشتباه هشتم: من بعد از ترک مواظب خودم هستم و اراده من مهم است و ربطی به نگه داشتن جنس در خانه و یا در ارتباط با دوستان و اقوام آلوده ندارد. متاسفانه این باور اشتباه بسیاری از معتادن را بعد از ترک دوباره به کام اعتیاد می کشاند . آنان باید بدانند نگه داشتن مواد در منزل، ارتباط دوستان و اقوام الوده ارتباطی با ساقی و ... می تواند ایجاد وسوسه کرده، عامل لغزش یا عود بیماری آنها گردد.
باور اشتباه نهم: عموی من که پنجاه سال دارد حدود 20 سال از عمرش را تریاک مصرف کرده ولی هیچ اتفاقی نیفتاده پس من هم می توانم مثل او باشم. این نیز یک باور غلط است زیرا اتفاق را باید متخصص تشخیص دهد که افتاده یا خیر .اما قطعا ایشان اگر مصرف نمی کرد عمر طولانی تری می کرد از طرفی خیلی از آسیب های روانی، عاطفی، اجتماعی و حتی جسمانی را ما نمی توانیم از ظاهر فرد تشخیص دهیم. چه بسا ایشان سالیان سال از این آسیب ها در رنج است ولی اظهار نکرده است تا مورد ملامت قرار نگیرد.
باور اشتباه دهم: مصرف مواردی مثل سیگار، ناس، انفیه و قلیان میوه ای ایرادی ندارد. در توضیح باید گفت ممکن است مصرف این مواد وابستگی ایجاد نکند اما کسی که آنها را مصرف می کند مطمئنا نامزدی اش را با موادمخدر اعلام می کند. بعبارتی کسی که قلیان میوه ای یا سیگار می کشد راحت تر می تواند تریاک هم بکشد.
باور اشتباه یازدهم: مصرف موادمخدر باعث افزایش تمرکز و یا افزایش توان یادگیری می شود. همانطور که قبلا اشاره شد ممکن است نتایج موفقی را شاهد باشیم ولی مطمئن باشید در دراز مدت نه تنها تمرکز ندارد بلکه باعث حواس پرتی و وابستگی نیز خواهد شد. پس بهتر است برای نیل به این هدف، از راهکارهای علمی و پزشکی استفاه نمایید.
باور اشتباه دوازدهم: ترک مواد بوسیله خود مواد. مثلا فردی که کریستال مصرف می کرده حالا تریاک را جایگزین می کند تا بتواند کریستال را ترک کند. این نیز باور غلطی است یعنی از چاله به چاه افتادن. در انتها باید متذکر شد اعتیاد یک بیماری مزمن، باهوش و پیشرونده است و برای مقابله با آن ابزار متعددی نیاز است که از آن جمله اند : دارو درمانی در کلینیک های معتبر، جلسات NA ، گروه درمانی ویژه آنها، رعایت کردن چراغ قرمزها و...

مردی 56 ساله با سابقه طولانی مصرف هرویین، با درد شکم، تهوع و استفراغ به بیمارستان مراجعه کرد. وی ذکر کرد که به دلیل شکایات گوارشی، کمتر از معمول هرویین مصرف کرده است و احساس می‌کرد که علایم وی احتمالا ناشی از قطع هرویین است. در ارزیابی اولیه، وی دهیدراته بود اما علایم حیاتی‌اش مشکل خاصی نداشت و معاینه شکم‌اش وی طبیعی بود. شمارش کامل سلول‌های خونی(CBC)، آزمون‌های کارکرد کبد، آمیلاز و لیپاز همگی طبیعی بودند و رادیوگرافی KUB ایستاده، علت روشنی را برای درد شکم وی نشان نداد. وی برای درمان دهیدراتاسیون و قطع مواد مخدر در بیمارستان بستری شد و به وی مایعات داخل وریدی، متادون و دوز کم مورفین داخل وریدی برای درد شکم داده شد... عصر روز بستری، او از تشدید درد منتشر شکم شکایت داشت. همچنین از خمیازه‌های فراوان و افزایش اشک‌ریزش شکایت می‌کرد. در معاینه بالینی، تاکی‌کاردی، تاکی‌پنه و بی‌قراری عمومی داشت؛ اما در معاینه، شکم حساس نبود. به وی متادون بیشتری داده شد تا قطع مصرف احتمالی درمان شود. شرح علمی: بخش نخست اعتیاد به مواد مخدر،‌ بیماری طبی مزمن و قابل درمانی است که تا 6 میلیون نفر را در ایالات متحده درگیر کرده است. متاسفانه، بسیاری از ارایه‌دهندگان مراقبت، راضی به مراقبت از بیماران معتاد به مواد مخدر نیستند، رغبت به چنین کاری نشان نمی‌دهند یا اینکه از راهبردهای درمانی مناسب در این زمینه آگاه نیستند. این مورد،‌ فرصتی را برای بحث در زمینه اعتیاد به مواد مخدر و قطع آنها فراهم می‌کند. مشکل طبی اعتیاد به مواد مخدر به صورت الگوی نامتناسب مصرف مواد مخدر غیرقانونی یا نسخه‌ای تعریف می‌شود که منجر به مشکلات بالینی قابل توجه می‌شود و با حداقل 3 معیار تشخیصی در 12 ماه گذشته تظاهر می‌کند. این معیارهای تشخیصی شامل وابستگی جسمی، ایجاد تحمل، مصرف مواد مخدر به مقادیر بیشتر یا به مدتی طولانی‌تر از معمول است که نیاز به قطع یا کنترل مصرف دارد و زمان زیادی برای ترک مواد یا بهبود اثرات آن لازم است و باعث می‌شود که بسیاری از کارهای مهم به دلیل استفاده از آنها رها شوند و مواد مخدر علی‌رغم اطلاع از مضرات آنها استفاده شوند. متاسفانه، واژه‌های مربوط به این مشکل گیج‌کننده هستند. وابستگی جسمی به یک ماده مخدر تنها یکی از 7 معیار تشخیص اعتیاد به مواد مخدر است و بیمارانی که وابستگی جسمی به مواد ندارند هم در صورتی که 3 معیار دیگر را داشته باشند، معتاد به مواد مخدر در نظر گرفته می‌شوند. یکی از مواد مخدر غیرقانونی رایج هرویین است اما هر داروی ضددرد اپیوییدی هم از جمله هیدروکودون و اکسی‌کودون طولانی‌اثر می‌توانند تبدیل به مواد غیرمجاز شوند. اهمیت اعتیاد به موادمخدر اعتیاد به مواد مخدر، مشکل کم اهمیتی نیست. بیش از 3 میلیون آمریکایی در طول زندگی خود هرویین مصرف کرده‌اند. براساس آمار دفتر ملی کنترل مواد،‌ تقریبا 810,000 تا 1,000,000 فرد معتاد به هرویین در سال 2000 در ایالات متحده وجود داشتند که نمایانگر بالاترین آمار افراد معتاد به هرویین در این کشور از اواخر دهه 1970 است. علاوه بر این،‌ موسسه ملی سوءمصرف مواد (NIDA)(1) که بررسی‌های بعدی را پایش کرد، گزارش نمود که تا 5/10 از دانش‌آموزان کلاس 12، مصرف هیدروکودون را طی یک سال اخیر گزارش کردند. عوامل متعددی در این افزایش مصرف نقش دارند. اول اینکه در اواخر دهه 1990، خلوص هرویین افزایش یافت (خلوص هرویین در حال حاضر در نواحی بزرگ شهری تا 90 الی80 است. افزایش خلوص، مصرف هرویین را از طریق غیرتزریقی از جمله استنشاق یا کشیدن افزایش می‌دهد. درواقع، یک بررسی مشخص کرد که تنها یک‌سوم مصرف کنندگان جدید هرویین آن را تزریق می‌کنند. نه تنها مواد غیرقانونی در دسترس و خالص هستند، بلکه ارزان نیز شده‌اند. خرید هرویین (برای یک بار مصرف) با کمتر از 10 دلار غیرمعمول نیست. جالب توجه است که این «قیمت خیابانی» بسیار ارزان‌تر از داروهای مخدر تجویزی مورد سوءمصرف است. یک دلیل دیگر برای افزایش اعتیاد به مواد مخدر، افزایش شدید تنوع مواد مخدر است (استفاده از داروها خارج از حوزه اهداف تعیین شده). در سال حدود 2،2000 میلیون نفر برای اولین بار از مسکن‌های تجویزی برای علل غیرطبی استفاده کردند و از سال 1999 تا 2000، شبکه هشدار سوءمصرف مواد (1) (DAWN)، افزایش 68 درصدی استفاده غیرمجاز از فرآورده‌های اکسی‌کودون را گزارش کرد. علاوه بر این، بر طبق گزارش مرگ‌ومیر DAWN، هیدروکودون در میان 10 داروی شایع مرتبط با مرگ و میر در 18 شهر مختلف بود. همچنین، افرادی که داروهای مخدر نسخه‌ای را سوء‌مصرف می‌کنند، بیشتر احتمال دارد که نهایتا از مخدرهای غیرقانونی و غیرمجاز حاوی هرویین استفاده کنند. این افزایش در اعتیاد به مواد مخدر، هزینه‌های طبی و اجتماعی گزافی را به بار می‌آورد. استفاده از مخدرهای غیرمجاز، چه استفاده از هرویین و چه استفاده از مخدرهای نسخه‌ای، با زیان‌های قابل توجه وارده بر افراد همراه است و منابع محدود نظام سلامت را هدر می‌دهد. بیماری‌های عمده طبی و روان‌پزشکی اغلب با اعتیاد به مواد مخدر همراه هستند. برای مثال، افسردگی، عفونت هپاتیت (عمدتا هپاتیت C) و HIV همگی در بیماران معتاد به مواد مخدر شایع هستند. خشونت و جرم و جنایت نیز با اعتیاد به مواد مخدر همراه هستند. تشخیص اولیه بیمار بیمار مذکور در این مقاله، سابقه‌ای طولانی از مصرف هرویین داشت و احتمالا از اعتیاد به مواد رنج می‌برد. علایم بیمار همچنان که شرح داده شد، با علایم کلاسیک ترک مواد همخوانی دارد. ترک مواد از نظر تشخیصی به صورت بروز حداقل 3 علامت تعریف می‌شود که شامل خلق دیس‌فوریک (منفی)، تهوع یا استفراغ، درد عضلانی، آبریزش بینی یا اشک‌ریزش، گشاد شدن مردمک‌ها، سیخ شدن موها یا تعریق، اسهال، خمیازه کشیدن، تب و بی‌خوابی هستند. طبق تجربه بالینی‌ ما، بیماران گاهی اوقات از درد کرامپی شکم یا درد استخوان‌ها شکایت دارند («دکتر، درد در مغز استخوان‌های من است»)، اما درد شدید شکم (همانند این مورد)، شیوع کمتری دارد. علایم ترک موجب دیسترس قابل توجه در فرد می‌شوند و اغلب فعالیت‌های روزمره فرد را مختل می‌کنند. علایم ترک مواد مخدر ممکن است آنچنان شدید و مخرب باشند که بسیاری از افراد معتاد به مواد تنها برای پرهیز از علایم ترک، به مصرف مواد ادامه دهند. ماهیت و شدت نشانگان ترک مواد بستگی به خود فرد،‌ فارماکولوژی ماده مربوطه (طولانی اثر در برابر کوتاه اثر) و دوز استاندارد مصرف شده دارد. پژوهش‌ها به تازگی نشان داده‌اند که پایش ترک مواد با استفاده از روش‌های عینی از جمله معیار بالینی ترک مواد (COWS)(2) سودمند است. در این مورد،‌ روش عینی به کار گرفته نشد، اما با توجه به مجموعه علایم، تشخیص احتمالی ترک مواد گذاشته شد. درمان علایم ترک علایم ترک مواد در این بیمار چگونه باید درمان شوند؟ از آنجا که نشانگان ترک مواد علی‌رغم مخرب بودن، کشنده نیست، بسیاری از بیمه‌گزاران، هزینه بستری تنها برای درمان ترک مواد را پرداخت نمی‌کنند. تا حدی به همین دلیل، ترک مواد عموما به صورت سرپایی و در مراکز درمان با متادون (یا طبق برنامه‌های مجوزدار درمان با آگونیست‌های اپیوییدی) درمان می‌شود. به ندرت، بیمارانی همانند این مورد در یک مرکز دیگر (مانند بیمارستان) و به دلیل بیماری دیگری بستری می‌شوند و درمان اعتیاد به مواد با استفاده از اپیوییدها برای کمک به درمان بیماری اصلی (مانند انفارکتوس حاد میوکارد در یک بیمار دچار علایم ترک هرویین) ضرورت می‌یابد. درمان ترک مواد در این بیماران ممکن است دشوار باشد. دغدغه اصلی باید درمان بیماری حاد طبی و به ثبات رساندن بیماری باشد که قرار است ترک کند. در مورد بیماری که بیماری حاد دارد و دچار علایم ترک مواد است (همانند بیمار معرفی شده در این مقاله) و نمی‌خواهد برای درمان اعتیاد به مواد، درمان درازمدت بگیرد، اغلب یک دوره کوتاه مدت «سم‌زدایی» به کار گرفته شده سپس به تدریج قطع می‌شود. هم در شرایط سرپایی و هم در موارد بستری، متادون و بوپرنورفین،‌ هر دو را می‌‌توان برای درمان ترک مواد و نیز فراهم کردن درمان نگهدارنده اعتیاد به مواد به کار گرفت. شواهد جدید نشان می‌دهد که یک دوره کوتاه مدت و کاهش یابنده درمان با متادون یا بوپرنورفین می‌تواند علایم ترک را در حین درمان مسایل حاد طبی از بین ببرد. دوزهای استفاده شده بستگی به عوامل مختلف از جمله سطح وابستگی جسمی بیمار به مواد، نوع مواد غیرمجاز استفاده شده و ماهیت بیماری حاد طبی دارد. معمولا درمان سم‌زدایی کمتر از 2 هفته طول می‌کشد و پروتکل‌های متعددی در دسترس هستند و مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. پژوهش‌های جدید همچنین فواید پروتکل‌های سم‌زدایی با استفاده از بوپرنورفین و برتری آن را به عنوان داروی خط اول نشان داده‌اند. در صورتی که درمان درازمدت اعتیاد به مواد برای بیماران نیازمند به سم‌زدایی برای یک بیماری حاد طبی مورد نظر باشد، باید به بیماران طی مدت بستری، درمان نگهدارنده با آگونیست‌های اپیوییدی توصیه شود. به خوبی مشخص شده است که درمان نگهدارنده با آگونیست‌های اپیوییدی برای کاهش مرگ‌ومیر و عوارض بیماری اعتیاد به مواد نسبت به سم‌زدایی ارجحیت دارد. اغلب پزشکان آگاه هستند که متادون، قدم اصلی در درمان دارویی اعتیاد به مواد است، اما متادون را تنها می‌توان برای درمان اعتیاد به مواد در قالب برنامه‌های درمان با آگونیست‌های اپیوییدی یا هنگامی استفاده کرد که بیماران معتاد به مواد، به دلیل مسایل دیگر طبی در بیمارستان بستری شده‌اند. بوپرنورفین درمان موثر طبی دیگری برای اعتیاد به مواد است (همانند درمان نگهدارنده با آگونیست‌های اپیوییدی) و می‌تواند برای درمان دارویی نشانگان ترک مواد نیز مورد استفاده قرار گیرد. در سال 2002، کنگره‌ای مربوط به جنبش درمان سوءمصرف مواد (DATA2000)، به پزشکان آموزش دیده برای استفاده از داروها و مواد اجازه داد که بوپرنورفین و بوپرنورفین / نالوکسان را (که هر دو داروهای طبقه II هستند) برای درمان با آگونیست‌های اپیوییدی در مطب تجویز کنند. همانند درمان آگونیستی با متادون برای استفاده در برنامه‌های مجوزدار آگونیستی، بوپرنورفین تجویز شده در مطب نیز برای کاهش مصرف مواد غیرمجاز موثر است، بیماران را در مسیر درمان قرار می‌دهد و زیان‌های ناشی از بیماری‌های طبی و روان‌پزشکی همراه را کاهش می‌دهد. مطالعات بالینی نشان می‌دهند که بیماران تحت درمان نگهدارنده با بوپرنورفین در دوره‌ای از زمان بهتر از بیمارانی عمل می‌کنند که تنها با استفاده از بوپرنورفین سم‌زدایی شده‌اند. تشخیص اصلی در این مورد، تشخیص اصلی پزشک، نشانگان ترک مواد بود. حتی هنگامی که این تشخیص به شدت مورد شک است، شرح حال و معاینه بالینی کامل و همچنین بررسی‌های مناسب آزمایشگاهی باید انجام شوند. سایر اختلالات طبی همانند نشانگان درد می‌توانند نشانگان ترک مواد را تقلید کنند. علاوه بر این، بسیاری از بیماران معتاد به مواد با بیماری‌های همراه همانند HIV، هپاتیت C یا عفونت‌های پوستی مراجعه می‌کنند (که همگی عواقب تزریق داخل وریدی مواد مخدر غیرمجاز هستند). این اختلالات ممکن است نیاز به درمان اختصاصی داشته باشند یا بر درمان سایر بیماری‌ها تاثیر بگذارند. در بیمار توصیف شده در این مقاله، درد شدید شکم باعث می‌شود که سایر تشخیص‌ها را مدنظر قرار دهیم. خمیازه کشیدن، اشک‌ریزش، تاکی‌کاردی، تاکی‌پنه و بی‌قراری عمومی بیمار با نشانگان ترک مواد همخوانی دارد. معاینه شکم غیرحساس بیمار نیز با این تشخیص مطابقت دارد. باوجود این، تجویز مورفین داخل وریدی در صورتی که این مشکل تنها بیماری طبی نیازمند توجه باشد، اصولا درمان انتخابی اولیه برای ترک مواد نخواهد بود. سم‌زدایی با استفاده از بوپرنورفین (یا احتمالا متادون) به انتقال درمان از درمان سم‌زدایی به درمان درازمدت‌تر نگهدارنده با استفاده از بوپرنورفین یا متادون کمک بیشتری می‌کند. هر چند که در این مورد،‌ اقدام فوق نمایانگر طبابت رایج است، اما از آنجا که بیمار ما درد شکم با علت نامعلوم دارد، مورفین داخل وریدی انتخاب مناسبی است. به عنوان یک درمان کوتاه اثر، می‌توان حدت درد شکم را پایش کرد تا مشخص شود که ناشی از ترک غیرمعمول مخدرها است یا خیر. علاوه بر این، تجویز بوپرنورفین برای این بیمار، که ممکن است نیاز به درمان جراحی بیماری حاد خود داشته باشد، می‌تواند درمان حول و حوش زمان جراحی وی را بغرنج‌تر نماید. بوپرنورفین آگونیست نسبی مخدر است و به دلیل میل ترکیبی بالای آن به گیرنده، دوزهای معمول داروهای ضددرد حول عمل ممکن است نتواند بوپرنورفین را به راحتی از گیرنده مخدر جدا کند و بدین ترتیب ممکن است اثرات ضددرد لازم را نداشته باشد. سخن آخر در این موقعیت، این است که ارزیابی بیمار از نظر سایر علل درد شکم و وضعیت رو به وخامت وی مناسب خواهد بود. معرفی مورد: بخش دوم علی‌رغم افزایش متادون، درد شکم بیمار همچنان ادامه یافت و رو به وخامت گذاشت. درباره درد شکم بیمار با پزشک کشیک شب تماس گرفته شد. پرستار به پزشک گفت که بیمار درخواست دارویی قوی‌تر برای درد خود دارد. از آنجا که پزشک کشیک روز، پیش از این بیمار را به عنوان «معتاد» توصیف کرده بود، ‌پزشک مسوول تصور می‌کرد که بیمار یا با شکایت‌های خود به دنبال مواد است و یا متادون کافی نمی‌گیرد. او به جای ارزیابی یا معاینه مجدد بیمار، افزایش بیشتر دوز متادون را تجویز کرد. طی شب بیمار همچنان درد منتشر شکم و تاکی‌کاردی داشت. در هنگام صبح، درد شکم بیمار شدید شد، تاکی‌کاردی وی رو به وخامت گذاشت و فشار خون وی کاهش یافت که نشان دهنده عفونت احتمالی (شوک سپتیک) بود. برای وی مایعات داخل وریدی به صورت تهاجمی تجویز شد و سی‌تی‌اسکن شکم وی نشان دهنده سوراخ‌شدگی کولون (احتمالا ناشی از دیورتیکولیت) بود. بیمار متعاقبا با موفقیت، رزکسیون کولون شد و دو هفته بعد، از بیمارستان مرخص گردید. شرح علمی: بخش دوم رو به وخامت رفتن وضعیت بیمار در عین درمان با آگونیست اپیویید، باید پزشک مسؤول را به درنگ وامی‌داشت و تشخیص دیگری به‌شدت مورد نظر قرار می‌گرفت. متاسفانه، محذورات مربوط به معضل مصرف الکل یا مواد مخدر می‌تواند منجر به تشخیص اشتباه یا تاخیر در تشخیص گردد. توافق عمومی در این زمینه وجود دارد که پزشکان و سایر کارکنان سلامت دید منفی نسبت به بیماران مصرف کننده الکل یا مواد دارند؛‌ نگرشی که ممکن است منجر به عواقب زیانبار سلامت شود. برای مثال 23 از بیماران آلوده به HIV، پزشکانی داشتند که دیدشان نسبت به بیماران مصرف کننده مواد مخدر تزریقی منفی بود. معتادان تزریقی که توسط پزشکان دارای دید منفی مراقبت می‌شدند، به وضوح سطح پایین‌تری از درمان ضدرتروویروسی فعال را دریافت می‌کردند تا افراد دیگر یا معتادان تزریقی که توسط پزشکان دارای دید مثبت مراقبت می‌شدند. هرچند که در این مقاله به طور مشخص بیان نشده است، پزشک مسؤول ممکن است در اثر توصیف بیمار به عنوان «معتاد» دچار اشتباه شده و وی را به نحو دیگری درمان کرده باشد. پزشکان همچنین رضایت کمتری از درمان بیماران معتاد به الکل و مواد مخدر دارند تا از درمان سایر بیماری‌های طبی. این نکته جالب توجه است. در اعتیاد به الکل و سایر اختلالات مرتبط با مواد مخدر در مقایسه با سایر بیماری‌های مزمن، میزان عود عادت ناسالم (مانند مصرف الکل در بیماران معتاد به آن، کنترل ضعیف رژیم غذایی در بیماران مبتلا به دیابت) مشابه است. کمتر از 40 از بیماران، از رژیم درمانی ضدفشارخون تبعیت می‌کنند، کمتر از 30 بیماران از توصیه‌های غذایی یا تغییرات رفتاری پیروی می‌نمایند و 70-50 از بیماران مبتلا به پرفشاری خون، سالانه دچار عود بیماری می‌شوند. این میزان‌ها با میزان عود 60 -40 اعتیاد به الکل و مواد مخدر مشابه است. با وجود اثرات زیانبار الکل و مواد مخدر بر بیماران و محیط آنها و درمان‌های موثر مبتنی بر شواهد که برای این اختلالات در دسترس هستند، متاسفانه کارکنان سلامت این اختلالات را به درستی غربال، شناسایی و درمان نمی‌کنند. پزشکان چگونه اطمینان حاصل کنند که بیماران معتاد به الکل و مواد مخدر، خدمات برابر و با کیفیت بالا دریافت می‌کنند؟ براساس تجربه‌ها، اولین قدم تشخیص این است که اعتیاد به الکل و مواد مخدر بیماری‌های طبی مزمنی هستند که هیچگاه به سرعت از بین نمی‌روند. بهبود آموزش در زمینه اعتیاد به مواد برای دانشجویان و پزشکان در حال طبابت نیز می‌توانند کیفیت خدمات را بهبود بخشند. بیمارستان‌ها و نظام‌های سلامت باید سازوکارهای ساختاریافته‌ای را برای اطمینان از درمان مناسب اعتیاد به مواد مخدر و ترک آنها در نظر داشته باشند.

متخصصان درمانگر اعتیاد می‌گویند برای درمان کسی که به مواد محرک "شیشه" اعتیاد پیدا می‌کند، داروی خاصی در دنیا وجود ندارد و داروهایی که تجویز می‌شود تنها به کاهش علایم ناراحت‌کننده بیمار کمک می‌کند."شیشه" مواد محرکی اعتیادآور و خطرناک است که به شکل کریستال‌های ریز همچون شکراست و برای قاچاق، آن را در نی‌های نوشابه جاسازی کرده وسر و ته آن را می‌بندند.

دکتر سید"محمدعلی حریرچیان" درمانگر اعتیاد می‌گوید قاچاقچیان و فروشندگان این مواد ادعا می‌کنند که "شیشه" حاوی مرفین نبوده واعتیاد آور نیست، اما واقعیت این است که شیشه ماده محرک بسیاراعتیاد آور و خطرناکی است.

دکتر حریرچیان می‌گوید فردی که به مصرف شیشه روی می‌آورد درابتدا علایمی را تجربه می‌کند که به طور کاذب برای او جاذبه دارد، اما سپس دچار بی‌خوابی کابوس و کاهش اشتها می‌شود.

با تداوم مصرف شیشه، تنفس و ضربان قلب افزایش می‌یابد و فشارخون و دمای بدن بالا می‌رود. فرد مصرف‌کننده "شیشه" تحریک پذیر و پرخاشگر می‌شود و احتمال دارد به هر خشونتی دست بزند.

اضطراب، گیجی، لرزش اندام‌ها، تشنج و در آخر ایست قلبی و مرگ از جمله عوارض مصرف "شیشه" است.

مصرف مداوم و دراز مدت "شیشه" موجب سوء ظن و توهم، خشونت، کاهش شدید قوه حافظه، توهم‌های شنوایی و بینایی شده و افسردگی و جنون آنی و بسیاری از اختلالات عصبی را به دنبال دارد.

مصرف شیشه ترشح دوپامین، سروتونین و نوراپی‌نفرین را در سیناپس‌های عصبی در مغز به شدت افزایش می‌دهد و به تحریک سلول‌های مغز منجر می‌شود.

مصرف شیشه شخص را در وضعیتی قرار می‌دهد که تمایل به درمان ندارد و شاید این عارضه بدترین تاثیر این مواد محرک بر مغز باشد.

درمان اعتیاد به مصرف شیشه همچون سایر مواد مخدر مشکل‌ترین درمان- هاست.

دکتر حریرچیان می‌گوید: نکته اساسی این است که برای درمان اعتیاد به مواد مخدری که مرفین دارند مثل تریاک، کراک وهرویین، داروهایی مثل "متادون" و"بوپره‌نورفین" را تجویز می‌کنیم امابرای "شیشه" داروی خاصی نداریم.

این درمانگر اعتیاد اضافه کرد دارویی که خاص درمان "شیشه" باشد در ایران و حتی خارج از کشور نداریم، بلکه داروهایی که برای درمان شیشه استفاده می‌شود داروهای کمکی از جمله ضداضطراب‌ها و ضدافسردگی هاست که این داروها در کاهش علایم بیمار موثر هستند.

این متخصص و درمانگر اعتیاد گفت: فروشندگان مواد مخدر با استناد به این مطلب که علایم ناشی از محرومیت از مصرف شیشه همانند علایم ناشی از محرومیت از مرفین نیست، آن را ماده‌ای غیراعتیاد آور معرفی می‌کنند.

دکتر حریرچیان خاطرنشان کرد که دردهای عضلانی، شکم درد، اسهال، عطسه، آبریزش بینی، اشک‌ریزش و سیخ شدن موها از جمله علایم محرومیت از مواد مخدر همچون تریاک ،شیره، هرویین و "کراک مرسوم در ایران" است.

به گفته حریرچیان، کراکی که درایران عرضه می‌شود، هرویین تغلیظ شده است و کراک اصلی‌از نوع کشیدنی، از کوکایین مشتق می‌شود و بسیار گران است.

حریرچیان گفت: برای درمان عوارض اعتیاد به شیشه براساس مدت و نوع و روش مصرف ممکن است که فرد نیاز به درمان دارویی به شکل بستری شدن یا سرپایی داشته باشد.

بعد از درمان اختلالات روان پزشکی بیمار باید به وسیله روان پزشک خبره مورد بررسی و درمان قرار گیرد و به دنبال آن یا همزمان آموزش خانواده، آموزش مهارت‌های بهبود اولیه و پیشگیری از بازگشت و رفتار درمانی برنامه ریزی شود.

دراثر ترک اعتیاد به شیشه، فرد دچارافسردگی عصبی، خونسردی و بی‌علاقگی خواب طولانی، به‌هم ریختگی روحی، کمی انرژی و سراسیمگی می‌شود که
این علایم به مرور زمان برطرف خواهند شد.

پس از ترک شیشه فرد دچار نوعی ناتوانی و درماندگی و اختلال در الگوی خواب و کابوس‌های شبانه می‌شود، تا جایی که توانایی انجام وظایف و کارهای روزمره او مختل می‌گردد اما فرد با مراجعه به پزشک متخصص می‌تواند به مرور زمان بر این حالات غلبه کند.